De week erna

Vorige week donderdag schreef ik over het verlies van onze “frummel”. Nu een week later wil ik een ieder graag laten weten dat het goed met ons gaat. We hebben het leven van alledag opgepakt en zijn blijven vasthouden aan ons ritme. Want ook met verdriet draait de wereld gewoon door.

Wat het allemaal wat minder moeilijk maakt is dat nu na een week alle lichamelijke pijn verdwenen is. Ik voel me langzaamaan weer de oude, al heeft mijn lijf nog niet mijn oorspronkelijke vorm weer aangenomen.

Ik geniet elke dag weer van alles wat ik zie. Ik verwonder mij over hoe het leven in elkaar steekt, waardeer alles om me heen en zie overal het positieve van in. Ook de afgelopen week heeft Martijn en mij iets positiefs gebracht. Nog nooit hebben wij samen zoveel gewandeld en hebben we zo genoten. We waarderen elkaar, we genieten van elkaar en ik had nooit gedacht dat ik nog meer van hem kon houden dan ik al deed.

Want ja, onze liefde is intenser geworden dan voorheen en we hebben dit samen gedragen. We hebben er samen over gepraat, samen ons gevoel gedeeld en alles oprecht, open en zonder maskers of muurtjes. We dachten dat onze relatie al heel sterk was, nou hij is alleen maar sterker geworden.

Martijn vertelde me dinsdag tijdens de wandeling dat een miskraam je niets oplevert. Het is verdrietig, het is balen en voor je gevoel komt er niets positiefs uit voort. Ik beantwoordde hem met dat het een gat veroorzaakt en dat het aan ons is hoe we dat gat opvullen. Het is niet het inruilen van gevoel, of het wegstoppen. Nee, we zijn de natuur in gegaan en hebben geleerd daar te genieten van al het bijzonders. Want elke avond dat we gingen wandelen, kwam er iets moois op ons pad wat het de wandeling waard maakte.

De ene dag een vos, of dan een visarend. Of een bijzondere plant, of dassensporen en daarna de weg kwijt raken.

Nu een week later heeft het voor mij een plek gekregen en ik maak mezelf geen verwijten. Ik heb hier geen schuld aan gehad, het is de natuur geweest. Iets waar je geen invloed op hebt.

We weten in ieder geval dat mijn lijf werkt zoals het moet werken en dat is een geruststelling op zich. En we weten dat wij ook dit met ons tweeën aankunnen.

We blijven positief, dat zijn we altijd geweest, dat zullen we altijd zijn. De combinatie van mezelf afzonderen, de natuur in gaan met manlief, mijn ritme weer oppakken en durven stil staan bij de pijn, maken dat het bij mij een warm plekje in mijn hart heeft.

En ik wil natuurlijk iedereen bedanken voor alle lieve woorden, berichten, telefoontjes, knuffels en energie. Dat heeft ons zo ontzettend goed gedaan. Ik kan jullie er niet genoeg voor bedanken.