Kinderen en lijnen

Met grote regelmaat lees ik op de social media dat men aan het lijnen is, gezond gaat eten, stopt met roken en actief gaat sporten. Persoonlijk vind ik daar niets mis mee. Sterker nog, ik benijd de mensen die zich tot een zeer actief leven aan kunnen zetten. Ik kan het niet. Ik loop twee keer per dag met de hond in het bos als manlief aan het werk is en verder kijk ik uit met eten. Waar ik dus absoluut niet bij stil sta is in welk voedingsmiddel welke toevoeging zit. Eerlijk gezegd boeit het me niet zo. Ik weet dat je alles gematigd moet eten en minstens een half uur per dag moet bewegen. Nou, daar voldoe ik zeker aan.

Nu las ik ook vandaag weer van alles op een van de bekende sites. Iets over keltisch zout (ik wist niet eens dat het bestond) en over E nummer zoveel wat in bijna alle voedingsmiddelen zit. Persoonlijk word ik er een beetje moe van. Ik ga echt niet elk product bestuderen of het goed voor me is of niet. Mijn lijf geeft dat zelf wel aan. Wanneer je met mate je versnaperingen naar binnen werkt, is er niets aan de hand. Dat een ander daar anders over denkt prima. Dat kan ik best hebben. Echter, de persoon die dit op de social media gooit, gaat nog een stapje verder. En dáár maak ik me dus wel kwaad om.

Zij is de gelukkige moeder van 2 kinderen. Een zoontje en een dochtertje. Over de dochter lees ik van alles, over het zoontje nagenoeg niets. Dan heb ik al mijn vraagtekens. Ik snap best dat je met de een misschien iets meer hebt dan met de ander, maar het zijn toch allebei je kinderen? Die zijn toch allebei even belangrijk? Maar goed, het zal zijn reden wel hebben. Ook hier kan ik me over heen zetten, want ik wil niet over alles mopperen.

Maar waar ik wel heel erg graag even mijn gal over wil spuien is over wat moeders , dochterlief meegeeft. Moeders is bezig met afvallen. Ze volgt een dieet, prima, maar valt dochterlief van 5 daar ook mee lastig. Wanneer die bij opa en oma logeren vraagt ze regelmatig: Oma, word ik daar dik van? Oma, is dat slecht voor mijn tanden? Een kind van 5!!!! En die maakt zich druk om zulk soort dingen?! Kinderen van vijf moeten lekker kunnen snoepen bij opa en oma, die moeten pannenkoeken kunnen eten totdat ze vol zitten, die moeten lekker verwend worden. Zich druk maken om de lijn? Nou echt, daar kan ik dus van ontploffen. Laat kinderen kinderen zijn en val ze niet lastig met constante dilemma’s of ze iets wel of niet mogen eten. Of ze ergens dik van worden, of iets slecht is voor hun tanden. En als ouder zijnde, breng er een balans in, dan kunnen opa’s en oma’s gewoon opa’s en oma’s blijven.

Misschien is het kort door de bocht en heb ik geen recht van spreken omdat ik zelf geen kinderen heb, maar als ik terugkijk naar mijn eigen jeugd, dan maakte ik mij totaal niet druk om dat soort dingen. Ik ging naar opa en oma en herinner mij dat wij altijd misselijk weer naar huis gingen, omdat we zo lekker verwend werden. En thuis, daar was alles netjes gedoseerd en konden we een boterham eten of een stuk fruit als we zin in iets lekkers hadden. 

Soms moet ik het effe kwijt

Ach, zo af en toe schrijf ik er weer eens over, omdat het er uit moet.  Niet dat ik er zelf altijd op zit te wachten en al helemaal niet om een ander er mee lastig te vallen, maar goed. Het is er nu eenmaal en soms moeten ook bepaalde gevoelens bij mij een plekje krijgen.

Het gaat over dat rare koppie van mij. Schreef ik vorig jaar nog dat het hartstikke goed ging en ik ergens verwachtte dat het over zou gaan, zo anders is het nu. De verwachting dat mijn spasmes verdwijnen en ik een leven zonder botox kan leiden heb ik naar de prullenbak verworpen. Ik red het gewoon simpelweg niet. Mijn nek ligt de laatste tijd meer dwars dan ooit en de spasmes laten zich met regelmaat zien. Ook wanneer ik daar dus duidelijk geen zin in heb. Maar blijkbaar is mijn gedachte niet altijd sterker dan de stroomstootjes in mijn hersenen. Dat er een draadje los zit bij mij, dat is geen nieuws. Voor mij niet en voor de mensen die mij goed kennen ook niet. Ik heb niet gespoord, nooit gedaan en dat zal ook nooit gebeuren. Dat idiote blijft in me zitten. Alleen het synchroon zitten met mijn scheve zweefparasol….tja dat is nou idioterie waar ik niet zo op zit te wachten. Ik ben een beweeglijk mens en lang in dezelfde houding zitten is niets voor mij.

De fysio is blij met mij, want ik fungeer tegenwoordig als zijn speldenkussen. Fijne accupunctuurnaalden banen zich een weg naar de knopen in mijn spieren. De helft voel ik door de botox niet, maar de andere helft die niet is platgelegd door botox voel ik des te harder. En met elke handeling, je kent vast de beelden van liposuctie….nou, zo voelt het ongeveer….

Hadden we vorig jaar de fysio teruggedraaid naar 1 keer in de vier weken, ik heb er net vier weken achter elkaar opzitten. Elke week fungeren als speldenkussen, het went niet.

In april mag ik voor de botox en ik hoop stiekem dat mijn nekkie dan weer minder spastisch is. Het zou betekenen dat we er vijf maanden tussen kunnen laten. Liever vaker als speldenkussen fungeren, dan meer van dat gif in mijn lijf. Hoe goed het ook zijn werk doet, het is en blijft gif. Het verlicht de pijn, maakt de spieren minder sterk, houdt de huid strak, doet rimpels verdwijnen en het doet pijn.

Vrienden en vriendinnen moeten weer uitkijken wanneer ze me op mijn wang kussen, ik zou ze zo weer een kopstoot kunnen verkopen, omdat ik een spastisch mens ben :lol:.

Naast het bovenstaande gemier en gezever van mij, maak ik ook leuke dingen mee. Zo kent de fysio mij en mijn humor nu door en door en regelmatig bescheur ik me op de behandeltafel. Dan heeft hij weer een flauwe grap, of ik maak weer een fijne opmerking en tja…zo houden we de boel lekker ontspannen.

Het is niet zo slecht als drie jaar geleden, toen het net begon, maar het is ook niet meer zo goed als dat het vorig jaar was. Of dit nu te wijten is aan het extreem koude weer, of dat het toch wat achteruit gaat….Ik weet het niet. Het is afwachten. Nog twee jaar en dan weten we hoe het zich zal uitkristalliseren. En tot die tijd zal ik af en toe schrijven, soms wat zeuren, maar bovenal genieten van de draadjes die niet goed vastzitten in mijn hoofd.

Alleen het verjongen van de botox werkt niet meer, men schat mij niet meer beneden de 25. Ik ben dus officieel bestempeld tot dertiger. Das dan wel weer een domper….het maakt je dus niet jaren jonger….