Ach, zo af en toe schrijf ik er weer eens over, omdat het er uit moet. Niet dat ik er zelf altijd op zit te wachten en al helemaal niet om een ander er mee lastig te vallen, maar goed. Het is er nu eenmaal en soms moeten ook bepaalde gevoelens bij mij een plekje krijgen.
Het gaat over dat rare koppie van mij. Schreef ik vorig jaar nog dat het hartstikke goed ging en ik ergens verwachtte dat het over zou gaan, zo anders is het nu. De verwachting dat mijn spasmes verdwijnen en ik een leven zonder botox kan leiden heb ik naar de prullenbak verworpen. Ik red het gewoon simpelweg niet. Mijn nek ligt de laatste tijd meer dwars dan ooit en de spasmes laten zich met regelmaat zien. Ook wanneer ik daar dus duidelijk geen zin in heb. Maar blijkbaar is mijn gedachte niet altijd sterker dan de stroomstootjes in mijn hersenen. Dat er een draadje los zit bij mij, dat is geen nieuws. Voor mij niet en voor de mensen die mij goed kennen ook niet. Ik heb niet gespoord, nooit gedaan en dat zal ook nooit gebeuren. Dat idiote blijft in me zitten. Alleen het synchroon zitten met mijn scheve zweefparasol….tja dat is nou idioterie waar ik niet zo op zit te wachten. Ik ben een beweeglijk mens en lang in dezelfde houding zitten is niets voor mij.
De fysio is blij met mij, want ik fungeer tegenwoordig als zijn speldenkussen. Fijne accupunctuurnaalden banen zich een weg naar de knopen in mijn spieren. De helft voel ik door de botox niet, maar de andere helft die niet is platgelegd door botox voel ik des te harder. En met elke handeling, je kent vast de beelden van liposuctie….nou, zo voelt het ongeveer….
Hadden we vorig jaar de fysio teruggedraaid naar 1 keer in de vier weken, ik heb er net vier weken achter elkaar opzitten. Elke week fungeren als speldenkussen, het went niet.
In april mag ik voor de botox en ik hoop stiekem dat mijn nekkie dan weer minder spastisch is. Het zou betekenen dat we er vijf maanden tussen kunnen laten. Liever vaker als speldenkussen fungeren, dan meer van dat gif in mijn lijf. Hoe goed het ook zijn werk doet, het is en blijft gif. Het verlicht de pijn, maakt de spieren minder sterk, houdt de huid strak, doet rimpels verdwijnen en het doet pijn.
Vrienden en vriendinnen moeten weer uitkijken wanneer ze me op mijn wang kussen, ik zou ze zo weer een kopstoot kunnen verkopen, omdat ik een spastisch mens ben :lol:.
Naast het bovenstaande gemier en gezever van mij, maak ik ook leuke dingen mee. Zo kent de fysio mij en mijn humor nu door en door en regelmatig bescheur ik me op de behandeltafel. Dan heeft hij weer een flauwe grap, of ik maak weer een fijne opmerking en tja…zo houden we de boel lekker ontspannen.
Het is niet zo slecht als drie jaar geleden, toen het net begon, maar het is ook niet meer zo goed als dat het vorig jaar was. Of dit nu te wijten is aan het extreem koude weer, of dat het toch wat achteruit gaat….Ik weet het niet. Het is afwachten. Nog twee jaar en dan weten we hoe het zich zal uitkristalliseren. En tot die tijd zal ik af en toe schrijven, soms wat zeuren, maar bovenal genieten van de draadjes die niet goed vastzitten in mijn hoofd.
Alleen het verjongen van de botox werkt niet meer, men schat mij niet meer beneden de 25. Ik ben dus officieel bestempeld tot dertiger. Das dan wel weer een domper….het maakt je dus niet jaren jonger….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten