Ons kleine grote wondertje
Het is 24 december en ondanks dat het de afgelopen 20
weken van een leien dakje is gegaan met het kleine wezentje in mijn buik en met
mij, ben ik zenuwachtig.
Dit is dé echo waar manlief en ik op hebben zitten
wachten. Na vandaag wordt alles anders. Het voelt goed, maar toch kan ik de
onzekerheid niet onderdrukken.
Mijn blaas wordt de laatste tijd als springkussen
gebruikt en ik kan het net redden van Assen naar Oosterwolde. Wanneer we
aankomen bij het juiste adres ben ik even bang dat we verkeerd zitten. In mijn
gedachten had ik een soort centrum verwacht. Het blijkt een woonhuis te zijn
met gelukkig een zeer kleine wachtkamer. Twee stoelen en een wc om precies te
zijn. O, en een senseo die ik vandaag met liefde oversla.
Ik besluit nog maar eens mijn trampoline te legen en net
als ik weer wil gaan zitten in de stoel, doet ze open. Een aardige spontane
vrouw begroet mij en manlief en neemt ons mee naar binnen. Het ruikt naar
wierook en geeft me een vertrouwd gevoel. Na wat kleine vragen mag ik op de
tafel gaan liggen. Buik bloot, koude gel er op en er wordt nog even snel
uitgelegd hoe we moeten kijken.
Ze pakt de echokop en het eerste wat we zien is een ruggengraat.
Compleet, met huid en alle wervels zijn te tellen. En meteen zijn mijn
onzekerheden verdwenen. Dit begint goed, blijft goed en eindigt goed. Het kan
gewoon niet anders.
De echoscopiste gaat verder met haar onderzoek. Ons
beebje wil niet echt meewerken en heeft duidelijk mijn ADHD knopje meegekregen.
Net als we de vingertjes willen tellen, besluit het even te zwaaien en zich dan
te verstoppen.
Uiteindelijk is er na ruim een half uur alles geteld,
opgemeten en weten we dat beebje 327 gram weegt. Perfect. Alles volgens de
curves en totaal geen afwijkingen.
Als we het medische gedeelte achter de rug hebben, pakt
ze een andere echokop en gaat nog even 3d foto’s maken. Ze vraagt ons of we het
geslacht willen weten. Wij knikken verwachtingsvol. Ze gaat op zoek. Beebje is
erg goed in het verstoppen en ligt onder mijn navel als we willen weten wat het
is. Even geduld dus en we krijgen bijna de slappe lach.
En dan is het zichtbaar. Ze legt het ons uit en ik…… ik heb tranen in
mijn ogen, die ik nog goed weet weg te stoppen. Ik draai mijn hoofd op zij en
zie dan het trotse en ontroerde gezicht van manlief. Ook bij hem zitten zijn tranen hoog. Hij is
trots op het wonder in mijn buik en hoe het groeit en zich ontwikkeld.
We krijgen de foto’s mee en manlief krijgt zijn wonder in
een sleutelhanger die hij met trots aan zijn autosleutel hangt. Zo heeft hij
het altijd bij zich.
Met een grote grijns (en weer een lege blaas na dat leuke
kleine kamertje) verlaten wij op een grote wolk oosterwolde. Thuis zitten we
nog een uur lang naar de foto te kijken, te grijnzen, hebben we waterige ogen
en houden we elkaar stevig vast. Wat een
wonder en wat is dit een prachtig cadeau.
De hele achtbaan van de afgelopen tijd van al het
verdriet, zorgen en geluk door elkaar heen is het waard geweest, want hier doen
we het voor.
We bespreken al snel welke naam we in gedachten hebben en
manlief en ik zouden manlief en ik niet zijn als we het hier al over eens zijn.
We hadden dezelfde naam in gedachten, zonder dat we het van elkaar wisten.
