vooropgestelde plannen

Tijdens de zwangerschap van Anna had ik bepaalde plannen gemaakt voor als zij geboren was. Ik zou voor dat ik weer aan het werk zou gaan met de borstvoeding gestopt zijn was daar een van. Anna kon dan mooi een flesje krijgen en  dat was makkelijk, want dan had ik er geen extra werk van.

Ook had ik verwacht dat Anna eerder geboren zou worden dan de uitgerekende datum. Ik dacht dat het zo voelde.  Stiekem was het meer wat ik diep wenste en hevig op hoopte.

Naast deze twee grote dingen, waren er nog tal van andere dingen die ik me had voorgenomen. Veel wandelen, vaak de natuur in. En vooral zo hedendaagse vrouw mogelijk. Tsssss……

Anna had andere plannen. En dat begon al voor haar geboorte. De uitgerekende datum was met ruim een week verstreken toen werd besloten dat ze gehaald moest worden door langdurig gebroken vliezen. Mijn geduld gedurende die week begon aardig op te raken en op  de dag van week 41 zat ik ’s ochtends om vier uur te janken omdat ik er klaar mee was. Twee dagen later was ze geboren op de manier waar ik het meest voor vreesde. Enorm onnatuurlijk….

De borstvoeding moest op gang gebracht worden en bij het zien van ons te kleine en te lichte meisje wist ik dat dit van groot belang was.  Dus ik zat een paar uur na de bevalling driftig te kolven en heb dat een halve week volgehouden.  Tijdens de borstvoedingscursus riep ik nog dat ik niet ging kolven, want ik ben toch immers geen melkkoe??  Dat kwam niet eens in mij op toen ik Anna voor het eerst zag en mij gezegd werd dat kolven noodzakelijk was om de borstvoeding op gang te brengen.

Anna dronk later die week goed aan de borst en kwam goed aan. Ik was dus zo trots als een pauw. Op mijn borstvoeding. Wauw!

Na vier weken wilde ik haar langzaamaan laten wennen aan kunstvoeding en Anna dronk ieder half uur aan mijn borst, dus ik wilde wel van de borstvoeding af. Ik wilde mijn boezem ook wel eens een halve dag bedekt laten.  Dat hebben we geweten. Een flesje kunstvoeding en we zaten midden in de nacht met een hevig spugend kind in het ziekenhuis. Dit voorlopig niet weer en ook niet meer die voeding.

Twee weken later probeerden we het weer. Nu met andere flesvoeding en een klein beetje. 30 cc. Deze hoeveelheid was alsnog genoeg om Anna vier uur lang te laten spugen en ik begon mij af te vragen of ik hier wel mee door wilde. Moest ik haar nou persé op de fles hebben voordat ik aan het werk zou gaan?

Na overleg met het consultatiebureau hebben we hypoallergene voeding aangeschaft. Besteld via de apotheek, want mede dankzij de chinezen is het niet meer normaal verkrijgbaar. Geen punt bij de Vosjes. Eerst de confrontatie met 10 cc. Het bleef er in zitten er werd niet gespuugd, dus ik had goede hoop. ’s Avonds had Anna enorme krampen, maar dat had ik nog niet gelinkt aan de flesvoeding. De volgende dag 30 cc en ’s avonds weer 3 uur lang krijsen van de darmkrampen. En toen ging er een tl-balk bij mij aan. De flesvoeding. Ze kon er niet over. Ik heb er een halve nacht over nagedacht en de volgende ochtend heb ik in alle vroegte met Martijn gesproken over mijn keuze voor de voeding.

Mijn principes over het kolven bestonden allang niet meer, het overgaan op de fles voordat ik aan het werk zou gaan heb ik door de plee gespoeld. Dit kind krijgt minstens een half jaar lang borstvoeding. Diezelfde dag heb ik een elektrische kolf aangeschaft en zakjes voor in de diepvries en sindsdien zit ik trouw elke nacht een zakje vol te kolven om die vervolgens meteen in te vriezen.

Ik wilde op het werk niet kolven, stel je voor datje er een opmerking over krijgt. Evenals in het openbaar voeden. Want nee, borsten zijn er voor de show. Die hebben toch geen functie meer? Stel je voor dat je er een kind aan hebt hangen en mensen een stuk van je borst zien?

Ik heb ze aan de kant geschoven. Fuck it! Anna doet het super op mijn borstvoeding, heeft nagenoeg geen darmkrampen (wel van de medicatie  voor haar reflux, maar dat is een ander verhaal)  en live voeden is de normaalste zaak van de wereld. Mijn borsten zijn gemaakt om te voeden. Om er een kind mee groot te krijgen ik ben daar maar wat trots op. Boeiend dat mensen het zien. Iedereen heeft ze en anders kijken ze maar de andere kant op!

Kolven op het werk ga ik zeker doen. Ik ga gebruik maken van de wettelijk geregelde kolftijd van 25 % van mijn werktijd en ik ga mooi op de logeerkamer zitten kolven. De wereld kan om me heen vergaan, ik ben aan het kolven want dat heeft ons meiske nodig.

Dus mensen….Mijn vooropgestelde plannen zijn overboord en Anna heeft me geleerd te kijken naar wat belangrijk is en te luisteren naar mijn oer-moedergevoel en ik ben haar enorm dankbaar!!!

Erop uit op tweede paasdag

Erop uit op tweede paasdag

Geheel tegen onze principes in zijn wij er op tweede paasdag op uitgetrokken. Normaliter begeven wij ons op feestdagen zo min mogelijk in het verkeerd, want jaren ervaring heeft geleerd dat dit óf voor grote irritatie zorgt tijdens het autorijden óf spannende situaties op de weg creëert.

Gisteren echter hadden wij met vrienden afgesproken om daar te gaan eten. Nu wij nog genieten van de vrijheid leek het ons leuk om dat op deze manier te vieren. Ik bood aan om heen te rijden, want na mijn ritje Ikea had ik er wel weer zin in. Zeker in de auto van manlief.

Zo gezegd zo gedaan en wij togen rond vijven naar Veendam. Pas in de auto las ik het sms’je of wij rond zes uur kwamen. Helaas, we zijn onderweg en over een half uurtje bij jullie.  Ik draaide de rondweg op en daar begon het gedonder al. Het schoot niet op. Zestig waar je zeventig mag, dus ik trap het gas in, ga op de linkerbaan rijden en ga zo mooi een aantal auto’s voorbij. Ik weer naar de rechterbaan, want daar was ruimte en zo opeens een groene volvo die me voorbij komt zeilen. Ze (ja, het was een vrouw….hoe ergerlijk…) gaat voor me rijden en laat het gaspedaal los. Ik voel iets in me opborrelen, noem het hormonen, ik noem het mijn jachtdrift. Ik ben immers een vos nu. Manlief ziet het, ervaart het en neemt al heel snel de rol van lesinstructeur op zich. Dat vrouwmens rijdt nog steeds niet door en net elke keer als ik denk er voorbij te kunnen, geeft ze gas, gaat ze op de linkerbaan rijden en kan ik met geen mogelijkheid haar groene duivelsauto voorbij.

Uiteindelijk zie ik ruimte om in te halen en nog snel voor het voorsorteren bij de stoplichten haal ik een andere slome duikelaar in.

We draaien de snelweg op en wat schetst daar mijn verbazing? Die slome duikelaar achter mij doet dat ook. Met een slakkengang en hij blijft op de invoegstrook rijden. Sterker nog, hij gaat op een gegeven moment op de vluchtstrook rijden. Pas bij het einde van de invoegstrook heeft hij de moed verzameld in te voegen.

Goed, obstakel 1 gehad. We zitten op de snelweg, kachelen snel door naar de N33 en manlief zat mij al te instrueren gas te geven. Hij had al naast zich gekeken en gezien dat er weer zo’n grijze muis wilde invoegen met te weinig tempo. Als ik nou een straal gas zou geven, zou ik in ieder geval de ruimte hebben.

Deze grijze muis bleek inderdaad niet zo’n snuggere Harrie te zijn. Hij voegde in via de vluchtstrook. En dan niet invoegen bij het einde van de vluchtstrook, nee meneer reed door tot hij in de berm zat en blijkbaar wakker schrok van de klap die de auto maakte toen hij door een kuil reed en een grote stofwolk achter zich achterliet. Manlief en ik trokken de conclusie dat menigeen een paasborrel had genuttigd vanmiddag.

Op de N33 kun je redelijk lekker rijden wanneer het rustig is. Nou, op tweede paasdag is het allesbehalve rustig. Wij zaten dan ook tot ver na de kruising met Gieten in een stoet vast waar ik mij maar al te graag aan wilde onttrekken. Manlief keek, keek nog eens, gaf mij opdrachthet gaspedaal plat in te drukken en zette de turbostand op de auto aan. Ja hoor, een stoet van zes auto’s in mum van tijd voorbij en we hadden de ruimte. Tot vlak bij Veendam. Daar zaten we vast achter een caravan, twee auto’s en een camper.

Ik zat helemaal in een adrenalinestoot en wilde pogen deze stoet toch ook in te halen, maar mijn rijinstructeur zag dit niet zitten. En braaf als ik ben, luisterde ik naar hem en bleef er maar achter tuffen.

Eenmaal in Veendam de auto mooi scheef geparkeerd (ik leer het echt nooit volgens mij) en ik merkte wat de adrenaline met me had gedaan. Ik begon moe te worden.  Ik bedankte manlief voor zijn rijles, want dit had ik nooit geleerd in de reguliere rijlessen en vroeg hem of hij vanavond terug wilde rijden. 

borstvoedingsmaffia

Tijdens de zwangerschap word ik geconfronteerd met talloze keuzes die gemaakt moeten worden.  Wat regelen we met betrekking tot erkenning van het kind? Hoe doen we dat? Wanneer doen we dat?

Welk bedje nemen we, welke commode? Of doen we toch een wieg? Eindeloos wikken en wegen en dan uiteindelijk op iets totaal anders uit komen.

Zo ook met betrekking tot het voeden van ons beebje. Doen we flesvoeding of ga ik borstvoeding geven? Borstvoeding lijkt me een natuurlijke keuze en toen ik dit aangaf bij de verloskundige kwam zij met het nobele plan om ons een borstvoedingscursus te laten volgen. Dat was haar advies.

Jeetje zeg, een cursus in iets wat oer is. Nou ja, laten we het maar doen. Zij zal tenslotte wel weten waar ze het over heeft.

Dus manlief en ik vorige week naar de eerste cursusavond. En inderdaad het was bijzonder leerzaam. Nog nooit hebben wij zoveel tiet in 1 avond gezien. Handige tips, interessante filmpjes en een duidelijk beeld van hoe en wat.

Manlief en ik waren eigenlijk al verzadigd, maar de cursus bestond uit twee avonden dus ook afgelopen maandag togen wij naar het verloskundigcentrum.

We waren al gewend aan de stille stelletjes die totaal geen interactie hadden met de lactatiekundige (ja, ik heb het woord ook niet uitgevonden), dus echt ongemakkelijk was het niet meer.

Aan het eind van de avond konden wij het woord borstkolf, tepelkloof, tepelhoedje en spruw niet meer horen. We hadden teveel info gekregen.

Te vaak gehoord dat het belangrijkste de “grote hap” is. Die in de vorm van de K van Kellogs. Ik zag gelijk een pacman-achtig poppetje voor me, happend naar mijn borst.

En het filmpje over de elektrische borstkolf….Ik zal veel mensen tegen de borst stoten, maar het gaf mij een soort van melkkoe idee. Manlief en ik konden elkaar ook niet aankijken, we zouden anders onbedaarlijk in de lach schieten en dat zou toch ook wel heel erg sneu zijn voor de beste mevrouw die zo haar best deed de info over te brengen.

Manlief en ik hadden thuis nog een brainstormsessie over het kolven op mijn werk en ik besloot dat ik er klaar mee was. Ik wilde even niet meer aan tieten, kolven en tepelkloven denken. Ik wilde gewoon even niets.

Die nacht bleef mijn hoofd overlopen met de verkregen informatie en ik zag talloze borsten op mij afkomen, honderden pacman-mannetjes mij achtervolgen voor de grote hap en ik werd badend in het zweet wakker. Dit nooit weer!!

Vandaag zakte het wat af, leek ik weer mijn oude ik en kon ik de borstvoedingsmaffia op een veilige afstand houden. Totdat ik met een client in de winkel liep en langs het schap met de Kellogs cornflakes kwam……

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRRRGGGGGGGGGGGGGGGGGHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH