Sinds zes jaar zijn wij de baasjes van Bruno. En ik kan
nu allemaal op gaan sommen wat ik in het verleden ook al over hem heb
geschreven, maar dan wordt dit zo’n zeikerig verhaal. Nee, laten we maar niet
zeggen dat hij op z’n zachtst gezegd een moeilijke hond is.
Wat ik wel over hem kan zeggen is dat hij bijzonder
eigenwijs is. Ik vraag mij wel eens af of dit een kwestie van Karma is. Zowel
Martijn als ik zijn beiden minstens zo eigenwijs en vragen ons altijd af of het
advies van een ander vaak wel zo’n goed advies is. Wij moeten daar, net als
Bruno bij een commando, lang over nadenken alvorens wij een beslissing daar in
nemen.
Zie je het voor je? Bruno dan? Op cursus wilde deze neus
al helemaal geen advies van zijn baasje opvolgen en koos hij altijd voor zijn eigen
beslissing. Tenzij je een blokje kaas of plakje leverworst had. Je moest hopen
dat het droog bleef en niet te warm werd, anders was de leverworst geen succes.
Plakkerige rommel in je jaszak en daar moet je dan ook nog je handen in stoppen
om het vervolgens in de bek van je hond te smeren. Een grote kliederpartij.
Nu in het bos en zes jaar verder is deze deugniet nog net
zo eigenwijs. Als ik hem een commando geef, want ja….ik moet die hond naast
spelen en snuffelen ook wat te doen geven, blijft hij staan, hij snuffelt, hij
kijkt rond, piest wat, snuffelt nog eens en besluit dan om het commando op te
volgen. Hoe vaak ik wel niet een
commando herhaald heb, mijn geduld verloren heb en machteloos naar hem heb
geroepen dat hij nu gvd hier moet komen en aan de voet moet zitten. En dan wil
ik het ook nog eens tot in de puntjes perfect hebben, want hij weet hoe het
moet. Hij is alleen zo ontzettend eigenwijs. Dan gaat hij scheef zitten of recht voor je,
terwijl hij links naast me moet zitten. En als ik hem dan zeg dat hij het beter
moet doen, gaat hij af. Echt, inwendig kan ik dan wel helemaal dubbel liggen. Hij vindt het heerlijk om commando’s op te
volgen als hij zeker weet dat er een beloning volgt. Als hij dat niet zeker
weet, kan het best even duren voordat hij je wil behagen. Typisch Heidewachtel.
Dat zit in zijn aard en ook in de aard van zijn baasjes. Dus vandaar ook mijn
idee dat ik in een vorig leven een heidewachtel ben geweest en om te ervaren
wat mijn toenmalige baas heeft ervaren, krijg ik dat van Bruno. Hij is echter wel een goede leermeester voor
een grote portie geduld. Ik heb nog nooit zoveel gehad als nu. En elke dag
wordt deze portie vergroot.
Het is een heerlijk beest voor ons, hij heeft humor en
brengt me op de mooiste plekken van het bos, als is het soms onder lichte dwang
van hem. Naast dat het voor mij en Martijn een enorme knuffelbeer is, is het
ook een goede beschermer van zijn bazinnetje. Hij heeft mij regelmatig een erg
veilig gevoel gegeven als ik ’s nachts door het park liep, of wanneer de
voordeur geverfd werd en wij noodgedwongen zonder deur moesten slapen. Toen
alle luiken geverfd werden en ook deze niet op de plek zaten waar ze hoorden. ’s
Nachts kunnen we rustig de achterdeur openlaten als het zinderend heet is
geweest die dag. Bruno houdt de wacht. En dat maakt zoveel goed. Al zijn
moeilijke gedrag naar bezoek en andere honden, want ja…dat heeft hij nog steeds,
ondanks het vele trainen, het super eigenwijze….ik neem het allemaal voor lief want
Bruno is Bruno en hij heeft vele mooie kanten. Het is alleen jammer dat zijn
boze houding naar anderen er voor zorgt dat zij Bruno alleen via mijn verhalen
foto’s kunnen leren kennen.
