De jacht

Vandaag besloot ik geheel vrijwillig eens met Bruno een langere weekendwandeling te maken dan normaal. Gewoonlijk wandel ik in de buurt mijn middagrondje op de zaterdag, want ervaring heeft mij geleerd dat het op zaterdag en zondag behoorlijk druk is op de plekken waar ik met hem wil wandelen.

Vandaag stopte de auto bij de golfbaan. Daar heb ik de afgelopen week bijna elke middag met hem gelopen, dus wellicht dat daar mijn golfarm ook vandaan komt. Dit geheel terzijde, want het voegt niets toe aan mijn verhaal.
Ik parkeer de auto wat meters verder dan gewoonlijk, want ik was afgeleid door twee mannen met geweren langs de weg. Zo'n  eerste aanblik van de jagers jaagt mij spontaan schrik aan en dat duurt meestal luttele seconden voor ik weer terug ben op aarde.
Ik ben gelukkig niet nieuwsgierig, dus ik heb ook totaal niet gelet op of er ook jachthonden waren. Deze sprongen spontaan in mijn blikveld op en ik constateerde een Duitse Staande Draadhaar (reu, want hij was groot, heel groot) en een heidewachtel kruising, ook heel groot. Ach, dan maakt mijn hart een klein sprongetje daar ik een zwak heb voor jachthonden.

Ik wandel rustig mijn ronde, Bruno doet wat hij moet doen zonder al te veel op mij te letten en we strompelen door de modderige paden die zijn kapotgereden door de trekkers weer terug naar de auto. Even een kleine pitstop, want op zaterdag zijn er altijd van die nozems die de auto achter die van mij neer moeten zetten en denken dezelfde route te moeten lopen. Maar afijn, ik weer terug naar de auto, donder de hond op de achterbank, blaf naar hem dat hij moet gaan zitten (anders begrijpt hij het niet en blijft hij staan) en rij richting huis.

En daar zijn de jagers. De frustratie van het niets gevangen hebben is duidelijk te zien op de gezichten. De Duitse Staande blijft mooi zitten in het akkerland als de jagers even overleg plegen, maar de kruising Heidewachtel doet wat een Heidewachtel altijd doet, hij volgt zijn eigen weg. En dan komt tot mijn grote schrik de ware aard naar boven van de ene jager. Hij slaat zijn hond met de riem alsof het een zweep is! Kokend van woede kijk ik de man aan, maar ik riskeer niets. Ik ben een vrouw en bovendien zwanger, dus iemand met een geweer aanspreken op zijn gedrag laat ik maar even afweten nu.
De hond weet niet hoe diep hij moet wegkruipen. Als de grond onder zijn lijf zou wegzakken, zou hij zich vrijwillig laten meezakken. Wat een oneerbiedig handelen naar je hond.
Ik weet uit eigen ervaring dat jachthonden hard zijn, Bruno bijt hele bramentakken met reusachtige stekels door alsof het kleine twijgjes zijn, geeft niets om kattenkrabben op zijn neus, een correctie komt nauwelijks aan. Maar dit, dat een jachthond dit gedrag laat zien, dat past niet bij het fiere uiterlijk van de Heidewachtel.
Ook al zijn ze soms in staat je bloed te laten koken door hun eigenzinnige gedrag, dan nog. Het is een hond, het is zijn karakter en je houdt er van of je houdt er niet van. Maar je hond met de riem slaan en de riem dan gebruiken als een zweep.....dat gaat mij echt te ver.
Deze jagers hebben voor mij afgedaan. Hier kan ik geen respect voor opbrengen. Sowieso niet voor de jacht, maar dat is een ander verhaal.

De dingen groeien met de week

Zwanger en dat al 13 weken. Helemaal geweldig zou je denken. En ja, dat is ook zo. Ik voel me goed en naast sommige verdrietige beslissingen geniet ik er volop van. Zeker nu ik uit de eerste 12 weken ben en het de hele wereld kan vertellen.  Ik kijk naar kinderkleertjes, verdiep me in de diverse kinderwagens, bedjes, lakentjes en wat je denkt nodig te hebben. Al snel kom ik tot de conclusie dat dit meer is, dan wat je daadwerkelijk nodig hebt.  En dan lach ik maar weer eens om mezelf.

Het enige waar ik niet om kon lachen was het toenemen van mijn gewicht. Jarenlang is het een gevecht geweest en de laatste twee jaar was ik stabiel. Ik was definitief van mijn 15 kilo overgewicht af en ik begon me eindelijk weer vrouwelijk te voelen. Al vrij in het begin van deze zwangerschap begon mijn buik wat te groeien en ik ging naar maat 38. Nog niet zo veel aan de hand, maar het knaagde wel. Ik at enkel 2 boterhammen per dag meer en het ging nu al zo hard. Mijn god, waar eindigt het? Ben ik dan straks weer zo veel zwaarder? Krijg ik het er nog af?

Tot de kritieke grens van 12 weken zat het me met regelmaat dwars. Ik kon amper in spijkerbroeken, droeg losse truien en shirts om de boel te verbloemen en mijn jurkjes hingen te verstoffen in de kast. Ik voelde me alles behalve vrouwelijk. Enkel mijn borsten die ook in volume toenamen, maakten dat ik me zo heel af en toe nog wel eens sexy voelde. In mijn blote kont in de badkuip voor de spiegel. Maar och, als er dan weer zo’n gewaad over heen ging…… weg sexy gevoel. Ik kon wel op kamperen gaan.

Ach en dan hoor ik manlief, schat het hoort er bij. Het maakt niet uit, je bent mooi. Ik vind je mooi. Ja, dat zal wel…. Maar ik voel me niet mooi. Het frustreert me. En dan straks in van die tenten rondlopen en hopen dat na de bevalling die kilo’s er nog een beetje af willen.

Deze frustraties heb ik van de week nog maar eens heel helder uitgesproken, want verdomme wat voelde ik me belabberd. Tot gisteren. Ik trok een zwangerschapslegging aan en jezus wat zitten die dingen lekker. Ik deed er een mooi jurkje op, laarzen er bij aan en een vestje en ik was trots. Zwanger met een buikje wat niet meer te verbergen is, maar wel godvergeten sexy. Ja, het kan. Een buik en sexy zijn. Gelukkig. Ik kan dus nog gewoon vrouw zijn en me vertonen over straat.

Sinds gisteren is mijn schaamte verdwenen, draag ik met trots een skinny zwangerschapsjeans en ben ik trots op mijn buikje. Ik ben zwanger, ik ben vrouw en ik ben sexy. Zo, weg drempel, hallo nieuwe wereld!