De dingen groeien met de week

Zwanger en dat al 13 weken. Helemaal geweldig zou je denken. En ja, dat is ook zo. Ik voel me goed en naast sommige verdrietige beslissingen geniet ik er volop van. Zeker nu ik uit de eerste 12 weken ben en het de hele wereld kan vertellen.  Ik kijk naar kinderkleertjes, verdiep me in de diverse kinderwagens, bedjes, lakentjes en wat je denkt nodig te hebben. Al snel kom ik tot de conclusie dat dit meer is, dan wat je daadwerkelijk nodig hebt.  En dan lach ik maar weer eens om mezelf.

Het enige waar ik niet om kon lachen was het toenemen van mijn gewicht. Jarenlang is het een gevecht geweest en de laatste twee jaar was ik stabiel. Ik was definitief van mijn 15 kilo overgewicht af en ik begon me eindelijk weer vrouwelijk te voelen. Al vrij in het begin van deze zwangerschap begon mijn buik wat te groeien en ik ging naar maat 38. Nog niet zo veel aan de hand, maar het knaagde wel. Ik at enkel 2 boterhammen per dag meer en het ging nu al zo hard. Mijn god, waar eindigt het? Ben ik dan straks weer zo veel zwaarder? Krijg ik het er nog af?

Tot de kritieke grens van 12 weken zat het me met regelmaat dwars. Ik kon amper in spijkerbroeken, droeg losse truien en shirts om de boel te verbloemen en mijn jurkjes hingen te verstoffen in de kast. Ik voelde me alles behalve vrouwelijk. Enkel mijn borsten die ook in volume toenamen, maakten dat ik me zo heel af en toe nog wel eens sexy voelde. In mijn blote kont in de badkuip voor de spiegel. Maar och, als er dan weer zo’n gewaad over heen ging…… weg sexy gevoel. Ik kon wel op kamperen gaan.

Ach en dan hoor ik manlief, schat het hoort er bij. Het maakt niet uit, je bent mooi. Ik vind je mooi. Ja, dat zal wel…. Maar ik voel me niet mooi. Het frustreert me. En dan straks in van die tenten rondlopen en hopen dat na de bevalling die kilo’s er nog een beetje af willen.

Deze frustraties heb ik van de week nog maar eens heel helder uitgesproken, want verdomme wat voelde ik me belabberd. Tot gisteren. Ik trok een zwangerschapslegging aan en jezus wat zitten die dingen lekker. Ik deed er een mooi jurkje op, laarzen er bij aan en een vestje en ik was trots. Zwanger met een buikje wat niet meer te verbergen is, maar wel godvergeten sexy. Ja, het kan. Een buik en sexy zijn. Gelukkig. Ik kan dus nog gewoon vrouw zijn en me vertonen over straat.

Sinds gisteren is mijn schaamte verdwenen, draag ik met trots een skinny zwangerschapsjeans en ben ik trots op mijn buikje. Ik ben zwanger, ik ben vrouw en ik ben sexy. Zo, weg drempel, hallo nieuwe wereld!