De week erna

Vorige week donderdag schreef ik over het verlies van onze “frummel”. Nu een week later wil ik een ieder graag laten weten dat het goed met ons gaat. We hebben het leven van alledag opgepakt en zijn blijven vasthouden aan ons ritme. Want ook met verdriet draait de wereld gewoon door.

Wat het allemaal wat minder moeilijk maakt is dat nu na een week alle lichamelijke pijn verdwenen is. Ik voel me langzaamaan weer de oude, al heeft mijn lijf nog niet mijn oorspronkelijke vorm weer aangenomen.

Ik geniet elke dag weer van alles wat ik zie. Ik verwonder mij over hoe het leven in elkaar steekt, waardeer alles om me heen en zie overal het positieve van in. Ook de afgelopen week heeft Martijn en mij iets positiefs gebracht. Nog nooit hebben wij samen zoveel gewandeld en hebben we zo genoten. We waarderen elkaar, we genieten van elkaar en ik had nooit gedacht dat ik nog meer van hem kon houden dan ik al deed.

Want ja, onze liefde is intenser geworden dan voorheen en we hebben dit samen gedragen. We hebben er samen over gepraat, samen ons gevoel gedeeld en alles oprecht, open en zonder maskers of muurtjes. We dachten dat onze relatie al heel sterk was, nou hij is alleen maar sterker geworden.

Martijn vertelde me dinsdag tijdens de wandeling dat een miskraam je niets oplevert. Het is verdrietig, het is balen en voor je gevoel komt er niets positiefs uit voort. Ik beantwoordde hem met dat het een gat veroorzaakt en dat het aan ons is hoe we dat gat opvullen. Het is niet het inruilen van gevoel, of het wegstoppen. Nee, we zijn de natuur in gegaan en hebben geleerd daar te genieten van al het bijzonders. Want elke avond dat we gingen wandelen, kwam er iets moois op ons pad wat het de wandeling waard maakte.

De ene dag een vos, of dan een visarend. Of een bijzondere plant, of dassensporen en daarna de weg kwijt raken.

Nu een week later heeft het voor mij een plek gekregen en ik maak mezelf geen verwijten. Ik heb hier geen schuld aan gehad, het is de natuur geweest. Iets waar je geen invloed op hebt.

We weten in ieder geval dat mijn lijf werkt zoals het moet werken en dat is een geruststelling op zich. En we weten dat wij ook dit met ons tweeën aankunnen.

We blijven positief, dat zijn we altijd geweest, dat zullen we altijd zijn. De combinatie van mezelf afzonderen, de natuur in gaan met manlief, mijn ritme weer oppakken en durven stil staan bij de pijn, maken dat het bij mij een warm plekje in mijn hart heeft.

En ik wil natuurlijk iedereen bedanken voor alle lieve woorden, berichten, telefoontjes, knuffels en energie. Dat heeft ons zo ontzettend goed gedaan. Ik kan jullie er niet genoeg voor bedanken. 

Hersengymnastiek

Vijf minuten nadenken tijdens het breien leverde mij het volgende op. Ik wilde graag weten hoe lang de schuine kant van de omslagdoek wordt en ik had 2 maten.

Een oud wiskundesommetje herinnerde mij A²+ B²= C². Bij mijn omslagdoek komt dat neer op :

1²+ 0,8²= kut…..0,8 in het kwadraat. 0,8 keer 0,8 is 64 met twee komma’s ervoor…toch? Ja, volgens mij wel. Dan kom ik op een schuine kant van 1,64 m. Dat lijkt mij wel te kloppen. O ja, franjes moeten er ook aan….om de vier centimeter beginnend vanaf de punt. Dus hoeveel franjes moet ik knippen?

Dat wordt dan 1,64 gedeeld door 4 is dus 164 gedeeld door 4 en dat is 41. En dat moet ik natuurlijk keer twee doen, want er zit nog een schuine kant aan. Dat is dus in totaal 41 keer 4 draadjes knippen is weer 164 maal 2 voor de andere schuine kant. Ik moet dus gewoon 328 draadjes van 35 cm knippen.

Al met al heb ik dit in enkele minuten uit gedacht  en  nog vraag ik me wel eens af of ik mijn hersenen wel genoeg gebruik. Ik denk het wel. 

Dag Frummel

Op mijn verjaardag kreeg ik een prachtig verjaardagscadeautje, een klein wondertje had plaats genomen in mijn buik en wat was ik er blij mee. Totaal onverwacht, maar zeker zeer welkom. Martijn en ik hebben een kinderwens en dat het zo snel al “raak”  zou zijn, hadden wij beiden niet verwacht.

Even neuzen op internet leverde op dat ik in het begin van de zesde week zat. Helemaal te gek, maar tegelijkertijd stak de onzekerheid de kop op. Iets voelde niet helemaal lekker en ik begon mij gelijk zorgen te maken over miskramen en zwangerschappen op de verkeerde plek. Na een paar dagen werd deze onzekerheid minder en kon ik genieten van de misselijkheid, de hoofdpijn, het stoppen met wijn drinken. Alles voor het wonder in mijn buik. Grote beslissingen werden genomen, manlief en ik keken naar de toekomst en dachten uit hoe we wat wilden regelen. Alles zat in kannen en kruiken, nu de komende 34 weken nog door. Eerst nog 6 weken en dan zijn we uit de gevarenzone.

Twee weken was er niets aan de hand. De afspraak met de verloskundige stond en wij voelden ons zeker. Tot gisterochtend. Ineens had ik bloedverlies. Bruin en dus maakte ik me niet direct zorgen. Gisteravond werd het heviger en belde ik met de huisartsenpost. Die konden me niet veel verder helpen dan met  afwachten. Vanochtend kreeg ik hetzelfde bericht van de verloskundige. Ondertussen hoopte ik dat het bloedverlies zou stoppen en ik onbezorgd het weekend in kon. Maar helaas, vanavond was het helderrood en kreeg ik buikkrampen. Maar weer een telefoontje naar de huisartsenpost. Ja mevrouw, we kunnen er moeilijk iets van zeggen. Het kan een innestelingsbloeding zijn, maar het kan ook het begin van een miskraam zijn. Nou, ik ben dan wel voor het eerst zwanger, maar dit zag er niet uit als een innestelingsbloeding. Het voelde gewoon niet goed meer. Manlief en ik besloten om maar een flinke wandeling op het Balloërveld te maken en we hebben gepraat. Ik heb mijn gevoel gedeeld, we hebben geknuffeld en geprobeerd het een plekje te geven.

Bij thuiskomst werd mijn vermoeden van een miskraam bevestigd. Frummel is niet meer. Helaas was dit mensje in wording niet levensvatbaar en heeft Moeder Natuur dit gezien.

Naast verdriet ben ik wel blij dat er een eind is aan het onzekere gevoel wat mij sinds gisteren in de greep had. Ook ben ik alles meer gaan waarderen en zijn manlief en ik nog dichter bij elkaar gekomen. Hoe verdrietig ook, we zijn een ervaring rijker en een volgende keer loopt het wel goed af.