vooropgestelde plannen

Tijdens de zwangerschap van Anna had ik bepaalde plannen gemaakt voor als zij geboren was. Ik zou voor dat ik weer aan het werk zou gaan met de borstvoeding gestopt zijn was daar een van. Anna kon dan mooi een flesje krijgen en  dat was makkelijk, want dan had ik er geen extra werk van.

Ook had ik verwacht dat Anna eerder geboren zou worden dan de uitgerekende datum. Ik dacht dat het zo voelde.  Stiekem was het meer wat ik diep wenste en hevig op hoopte.

Naast deze twee grote dingen, waren er nog tal van andere dingen die ik me had voorgenomen. Veel wandelen, vaak de natuur in. En vooral zo hedendaagse vrouw mogelijk. Tsssss……

Anna had andere plannen. En dat begon al voor haar geboorte. De uitgerekende datum was met ruim een week verstreken toen werd besloten dat ze gehaald moest worden door langdurig gebroken vliezen. Mijn geduld gedurende die week begon aardig op te raken en op  de dag van week 41 zat ik ’s ochtends om vier uur te janken omdat ik er klaar mee was. Twee dagen later was ze geboren op de manier waar ik het meest voor vreesde. Enorm onnatuurlijk….

De borstvoeding moest op gang gebracht worden en bij het zien van ons te kleine en te lichte meisje wist ik dat dit van groot belang was.  Dus ik zat een paar uur na de bevalling driftig te kolven en heb dat een halve week volgehouden.  Tijdens de borstvoedingscursus riep ik nog dat ik niet ging kolven, want ik ben toch immers geen melkkoe??  Dat kwam niet eens in mij op toen ik Anna voor het eerst zag en mij gezegd werd dat kolven noodzakelijk was om de borstvoeding op gang te brengen.

Anna dronk later die week goed aan de borst en kwam goed aan. Ik was dus zo trots als een pauw. Op mijn borstvoeding. Wauw!

Na vier weken wilde ik haar langzaamaan laten wennen aan kunstvoeding en Anna dronk ieder half uur aan mijn borst, dus ik wilde wel van de borstvoeding af. Ik wilde mijn boezem ook wel eens een halve dag bedekt laten.  Dat hebben we geweten. Een flesje kunstvoeding en we zaten midden in de nacht met een hevig spugend kind in het ziekenhuis. Dit voorlopig niet weer en ook niet meer die voeding.

Twee weken later probeerden we het weer. Nu met andere flesvoeding en een klein beetje. 30 cc. Deze hoeveelheid was alsnog genoeg om Anna vier uur lang te laten spugen en ik begon mij af te vragen of ik hier wel mee door wilde. Moest ik haar nou persé op de fles hebben voordat ik aan het werk zou gaan?

Na overleg met het consultatiebureau hebben we hypoallergene voeding aangeschaft. Besteld via de apotheek, want mede dankzij de chinezen is het niet meer normaal verkrijgbaar. Geen punt bij de Vosjes. Eerst de confrontatie met 10 cc. Het bleef er in zitten er werd niet gespuugd, dus ik had goede hoop. ’s Avonds had Anna enorme krampen, maar dat had ik nog niet gelinkt aan de flesvoeding. De volgende dag 30 cc en ’s avonds weer 3 uur lang krijsen van de darmkrampen. En toen ging er een tl-balk bij mij aan. De flesvoeding. Ze kon er niet over. Ik heb er een halve nacht over nagedacht en de volgende ochtend heb ik in alle vroegte met Martijn gesproken over mijn keuze voor de voeding.

Mijn principes over het kolven bestonden allang niet meer, het overgaan op de fles voordat ik aan het werk zou gaan heb ik door de plee gespoeld. Dit kind krijgt minstens een half jaar lang borstvoeding. Diezelfde dag heb ik een elektrische kolf aangeschaft en zakjes voor in de diepvries en sindsdien zit ik trouw elke nacht een zakje vol te kolven om die vervolgens meteen in te vriezen.

Ik wilde op het werk niet kolven, stel je voor datje er een opmerking over krijgt. Evenals in het openbaar voeden. Want nee, borsten zijn er voor de show. Die hebben toch geen functie meer? Stel je voor dat je er een kind aan hebt hangen en mensen een stuk van je borst zien?

Ik heb ze aan de kant geschoven. Fuck it! Anna doet het super op mijn borstvoeding, heeft nagenoeg geen darmkrampen (wel van de medicatie  voor haar reflux, maar dat is een ander verhaal)  en live voeden is de normaalste zaak van de wereld. Mijn borsten zijn gemaakt om te voeden. Om er een kind mee groot te krijgen ik ben daar maar wat trots op. Boeiend dat mensen het zien. Iedereen heeft ze en anders kijken ze maar de andere kant op!

Kolven op het werk ga ik zeker doen. Ik ga gebruik maken van de wettelijk geregelde kolftijd van 25 % van mijn werktijd en ik ga mooi op de logeerkamer zitten kolven. De wereld kan om me heen vergaan, ik ben aan het kolven want dat heeft ons meiske nodig.

Dus mensen….Mijn vooropgestelde plannen zijn overboord en Anna heeft me geleerd te kijken naar wat belangrijk is en te luisteren naar mijn oer-moedergevoel en ik ben haar enorm dankbaar!!!