Dag Frummel

Op mijn verjaardag kreeg ik een prachtig verjaardagscadeautje, een klein wondertje had plaats genomen in mijn buik en wat was ik er blij mee. Totaal onverwacht, maar zeker zeer welkom. Martijn en ik hebben een kinderwens en dat het zo snel al “raak”  zou zijn, hadden wij beiden niet verwacht.

Even neuzen op internet leverde op dat ik in het begin van de zesde week zat. Helemaal te gek, maar tegelijkertijd stak de onzekerheid de kop op. Iets voelde niet helemaal lekker en ik begon mij gelijk zorgen te maken over miskramen en zwangerschappen op de verkeerde plek. Na een paar dagen werd deze onzekerheid minder en kon ik genieten van de misselijkheid, de hoofdpijn, het stoppen met wijn drinken. Alles voor het wonder in mijn buik. Grote beslissingen werden genomen, manlief en ik keken naar de toekomst en dachten uit hoe we wat wilden regelen. Alles zat in kannen en kruiken, nu de komende 34 weken nog door. Eerst nog 6 weken en dan zijn we uit de gevarenzone.

Twee weken was er niets aan de hand. De afspraak met de verloskundige stond en wij voelden ons zeker. Tot gisterochtend. Ineens had ik bloedverlies. Bruin en dus maakte ik me niet direct zorgen. Gisteravond werd het heviger en belde ik met de huisartsenpost. Die konden me niet veel verder helpen dan met  afwachten. Vanochtend kreeg ik hetzelfde bericht van de verloskundige. Ondertussen hoopte ik dat het bloedverlies zou stoppen en ik onbezorgd het weekend in kon. Maar helaas, vanavond was het helderrood en kreeg ik buikkrampen. Maar weer een telefoontje naar de huisartsenpost. Ja mevrouw, we kunnen er moeilijk iets van zeggen. Het kan een innestelingsbloeding zijn, maar het kan ook het begin van een miskraam zijn. Nou, ik ben dan wel voor het eerst zwanger, maar dit zag er niet uit als een innestelingsbloeding. Het voelde gewoon niet goed meer. Manlief en ik besloten om maar een flinke wandeling op het Balloërveld te maken en we hebben gepraat. Ik heb mijn gevoel gedeeld, we hebben geknuffeld en geprobeerd het een plekje te geven.

Bij thuiskomst werd mijn vermoeden van een miskraam bevestigd. Frummel is niet meer. Helaas was dit mensje in wording niet levensvatbaar en heeft Moeder Natuur dit gezien.

Naast verdriet ben ik wel blij dat er een eind is aan het onzekere gevoel wat mij sinds gisteren in de greep had. Ook ben ik alles meer gaan waarderen en zijn manlief en ik nog dichter bij elkaar gekomen. Hoe verdrietig ook, we zijn een ervaring rijker en een volgende keer loopt het wel goed af.