Ook had ik verwacht dat Anna eerder geboren zou worden
dan de uitgerekende datum. Ik dacht dat het zo voelde. Stiekem was het meer wat ik diep wenste en
hevig op hoopte.
Naast deze twee grote dingen, waren er nog tal van andere
dingen die ik me had voorgenomen. Veel wandelen, vaak de natuur in. En vooral
zo hedendaagse vrouw mogelijk. Tsssss……
Anna had andere plannen. En dat begon al voor haar
geboorte. De uitgerekende datum was met ruim een week verstreken toen werd
besloten dat ze gehaald moest worden door langdurig gebroken vliezen. Mijn
geduld gedurende die week begon aardig op te raken en op de dag van week 41 zat ik ’s ochtends om vier
uur te janken omdat ik er klaar mee was. Twee dagen later was ze geboren op de
manier waar ik het meest voor vreesde. Enorm onnatuurlijk….
De borstvoeding moest op gang gebracht worden en bij het
zien van ons te kleine en te lichte meisje wist ik dat dit van groot belang
was. Dus ik zat een paar uur na de
bevalling driftig te kolven en heb dat een halve week volgehouden. Tijdens de borstvoedingscursus riep ik nog
dat ik niet ging kolven, want ik ben toch immers geen melkkoe?? Dat kwam niet eens in mij op toen ik Anna
voor het eerst zag en mij gezegd werd dat kolven noodzakelijk was om de
borstvoeding op gang te brengen.
Anna dronk later die week goed aan de borst en kwam goed
aan. Ik was dus zo trots als een pauw. Op mijn borstvoeding. Wauw!
Na vier weken wilde ik haar langzaamaan laten wennen aan
kunstvoeding en Anna dronk ieder half uur aan mijn borst, dus ik wilde wel van
de borstvoeding af. Ik wilde mijn boezem ook wel eens een halve dag bedekt
laten. Dat hebben we geweten. Een flesje
kunstvoeding en we zaten midden in de nacht met een hevig spugend kind in het
ziekenhuis. Dit voorlopig niet weer en ook niet meer die voeding.
Twee weken later probeerden we het weer. Nu met andere
flesvoeding en een klein beetje. 30 cc. Deze hoeveelheid was alsnog genoeg om
Anna vier uur lang te laten spugen en ik begon mij af te vragen of ik hier wel
mee door wilde. Moest ik haar nou persé op de fles hebben voordat ik aan het
werk zou gaan?
Na overleg met het consultatiebureau hebben we
hypoallergene voeding aangeschaft. Besteld via de apotheek, want mede dankzij
de chinezen is het niet meer normaal verkrijgbaar. Geen punt bij de Vosjes.
Eerst de confrontatie met 10 cc. Het bleef er in zitten er werd niet gespuugd,
dus ik had goede hoop. ’s Avonds had Anna enorme krampen, maar dat had ik nog
niet gelinkt aan de flesvoeding. De volgende dag 30 cc en ’s avonds weer 3 uur
lang krijsen van de darmkrampen. En toen ging er een tl-balk bij mij aan. De
flesvoeding. Ze kon er niet over. Ik heb er een halve nacht over nagedacht en
de volgende ochtend heb ik in alle vroegte met Martijn gesproken over mijn
keuze voor de voeding.
Mijn principes over het kolven bestonden allang niet
meer, het overgaan op de fles voordat ik aan het werk zou gaan heb ik door de
plee gespoeld. Dit kind krijgt minstens een half jaar lang borstvoeding.
Diezelfde dag heb ik een elektrische kolf aangeschaft en zakjes voor in de
diepvries en sindsdien zit ik trouw elke nacht een zakje vol te kolven om die
vervolgens meteen in te vriezen.
Ik wilde op het werk niet kolven, stel je voor datje er
een opmerking over krijgt. Evenals in het openbaar voeden. Want nee, borsten
zijn er voor de show. Die hebben toch geen functie meer? Stel je voor dat je er
een kind aan hebt hangen en mensen een stuk van je borst zien?
Ik heb ze aan de kant geschoven. Fuck it! Anna doet het
super op mijn borstvoeding, heeft nagenoeg geen darmkrampen (wel van de
medicatie voor haar reflux, maar dat is
een ander verhaal) en live voeden is de
normaalste zaak van de wereld. Mijn borsten zijn gemaakt om te voeden. Om er
een kind mee groot te krijgen ik ben daar maar wat trots op. Boeiend dat mensen
het zien. Iedereen heeft ze en anders kijken ze maar de andere kant op!
Kolven op het werk ga ik zeker doen. Ik ga gebruik maken
van de wettelijk geregelde kolftijd van 25 % van mijn werktijd en ik ga mooi op
de logeerkamer zitten kolven. De wereld kan om me heen vergaan, ik ben aan het
kolven want dat heeft ons meiske nodig.
Dus mensen….Mijn vooropgestelde plannen zijn overboord en
Anna heeft me geleerd te kijken naar wat belangrijk is en te luisteren naar
mijn oer-moedergevoel en ik ben haar enorm dankbaar!!!
